Prolog

Ból psychiczny. Wiele osób nie wie, czym on jest. Pojawia się i znika, jest tylko momentem. Jedynie nieliczni doświadczają go dłużej niż przez jedną, krótką chwilę, która przyjdzie i odejdzie, nim się obejrzymy. Można by powiedzieć, że należę do mniejszości. Co więcej znam jego powód, co jest już zupełną rzadkością.  Moje cierpienie, ból psychiczny jest spowodowany bezsilnością. Świadomością, że w swoim życiu nie będę mogła przeżyć tego, co inni, normalni ludzie oraz nigdy nie spełnię swoich marzeń. Wszystko przez jeden, głupi błąd, kilka słów za dużo. Kłótnię, która zmieniła cały mój świat.

Dokładnie rok temu, piątego kwietnia dwa tysiące jedenastego roku, nastąpiła ostra wymiana zdań pomiędzy mną a moim wrogiem. Stałyśmy blisko ulicy, krzyczałyśmy na siebie nawzajem, ale na tym się nie skończyło. Doszło do rękoczynów. Były to jedynie pchnięcia, ale niefortunnie upadłam na jezdnię. Ona zobaczyła nadjeżdżający samochód, chciała mi pomóc, ale nie zdążyła. Pomogła mi wstać, ale nie miałyśmy już czasu na ucieczkę. Trzymałyśmy się za ręce i z przerażeniem patrzyłyśmy jak samochód w nas uderza. Strach w oczach kierowcy, który nawet nie miał szans by zahamować. Nasze bezwładne ciała odrzuciło. Przeleciałyśmy kilka metrów w powietrzu, upadając kawałek od siebie. Ja na trawnik, ona na jezdnię. Dzięki temu żyję, a jej już nie ma. Zginęła na miejscu. Nie miała szans na przeżycie.

Cud. Tak mówią o tym, że wciąż jestem, bo niewiele brakowało do mojej śmierci. Ale ja bym tak tego nie nazwała. Naprawdę wolałabym być razem z nią, tam na górze, niż żyć tak jak teraz.