Rozdział I

Zazwyczaj ludzie myślą, że jeśli ktoś jest bogaty posiada również szczęście. „Ten to ma życie, chętnie bym się z nim zamienił” mówimy sobie, gdy spotykamy taką osobę. Ale na pewno? Czy status majątkowy o tym decyduje? Mamy rodzinę, przyjaciół, miłość, zdrowie, ale nie przelewa nam się. Jednak jakaś część nas pragnie pieniędzy. My marzymy o życiu bogatych, a oni o naszym. Marzą o szczęściu, którego nie mogą dać pieniądze. Ale nikt się do tego nie przyznaje, gdyż wolimy cierpieć w samotności.

Wpatrywałam się w widoki za oknem wzrokiem pełnym żalu i tęsknoty. Jeszcze niedawno wraz z nimi w mych oczach kryła się złość. Ledwo zaczęła się wiosna, a na dwór wyszli wszyscy… prawie wszyscy. Wszędzie było pełno radości, miłości oraz szczęścia, od których dzieliły mnie mury domu, przejrzysta szyba i moje kalectwo, przez które nienawidziłam siebie, przez które tak bardzo cierpiałam. Po moim policzku popłynęła łza, która otarłam szybkim ruchem. Wciąż nie potrafiłam pogodzić się z tym, jaka teraz jestem. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego mnie to spotkało, a nikt nie potrafił mi tego powiedzieć. Tak cholernie brakowało mi starego życia, przyjaciół… Jedyne, co teraz widzę to współczucie w oczach ludzi, którzy mnie widzą, tyle, że ja nie chcę tej litości! Chcę tylko normalnego życia. Chcę być jedynie zwykłą nastolatką, cieszącą się z życia. Tylko tyle.

- Veronica, zjesz z nami obiad? – usłyszałam pytanie mojej matki, która weszła do pokoju.

- Nie jestem głodna – odpowiedziałam bez cienia emocji w głosie, jakby automatycznie.

- Dziecko, proszę – jej głos lekko się załamał, a kobieta usiadła na łóżku, które mieściło się po mojej lewej stronie, chowając twarz w dłoniach. – musisz się pogodzić z tym, co cię spotkało. Żyjesz, a mogłaś zginać tak jak Annie. – przymknęłam oczy, próbując powstrzymać łzy – To jest cud, dar od…

- Przestań – krzyknęłam bezsilnie, otwierając powieki, spod, których potoczyły się łzy.  – Dlaczego mi to robisz? – spytałam, obracając się ku niej, mówiłam dalej, ale mój głos był coraz cichszy. – Nie rozumiesz, że to boli? Ta cholerna bezsilność, to kalectwo… to nie jest dar od boga, to przekleństwo, z którym muszę żyć. Wolałabym umrzeć, być na jej miejscu i żałuję, że tu jestem… żałuję… - już nie panowałam nad słonymi kroplami, które płynęły zostawiając ślady na policzkach.

- Zacznij żyć. Zrób to dla Annie. – powiedziała patrząc mi prosto w oczy.

- Wyjdź – szepnęłam, odwracając głowę w drugą stronę. Dźwięk zamykanych drzwi utwierdził mnie w przekonaniu, iż spełniła mą prośbę.

Odchyliłam głowę do tyłu. Myśli odpłynęły, a oczyma wyobraźni ujrzałam różne zdarzenia z mego życia. Przewijały się w mojej głowie niczym film. Wszystko od początku. Scena po scenie, radość po smutku, smutek po radości, łzy po uśmiechu, uśmiech po łzach, szczęście po nieszczęściu, nieszczęście po szczęściu. W końcu pamiętna kłótnia, kilka słów za dużo, przepychanki, próba ratunku, samochód, nasze ciała szybujące w powietrzu i upadek, który zaowocował śmiercią jednej z nas. Uniosłam głowę, otwierając oczy oraz spoglądając przez okno. Mimo, że Annie była, wtedy moim wrogiem, wcześniej się przyjaźniłyśmy. Coś się popsuło, a teraz przeze mnie jej nie ma i już nigdy nie będzie.

- Nie obwiniaj się – usłyszałam cichutki głosik w mojej głowie. – To nie twoja wina. Tak chciał Bóg. Czeka Cię jeszcze wiele pięknych chwil, tylko zacznij żyć…

Nie miałam pojęcia skąd wziął się ten głos. To zapewne moja podświadomość. Jednak ja już sama nie wiedziałam, co mam myśleć. To mnie przerastało, było ponad moje siły.

- Wystarczy zacząć od wspomnień – znów ten głos. Tylko jak to zrobić, kiedy każde z nich tak cholernie boli? Wywołuje jedynie tęsknotę za przeszłością…

- Więc zacznij od przeszłości – podpowiedziała podświadomość, a mnie jakby olśniło.

- Pamiętnik – szepnęłam ledwo dosłyszalnie. Tylko gdzie on jest? Przemieściłam się, docierając do szafy. Otworzyłam ją, a z dołu wyciągnęłam karton, w którym były wszystkie starocie, które zatrzymałam. Przeszukałam go, jednak nie było w nim zeszytu. Westchnęłam, zamykając pudło oraz z powrotem schowałam je. Starałam się przypomnieć sobie, gdzie mogłam go położyć. Po dłuższej chwili namysłu, wydało mi się to oczywiste. Udałam się do kuchni, gdzie siedzieli rodzice pijąc kawę. Oboje spojrzeli na mnie zdziwieni.

- Tato, mógłbyś mi pomóc? – spytałam cicho. Zawsze wolałam sama wszystko robić niż prosić o pomoc.

- Oczywiście – uśmiechnął się i wstał, upijając łyk ciemnej cieczy. Ruszyliśmy w stronę mojego pokoju. – O co chodzi? – spytał mój ojciec, gdy dotarliśmy do przestronnego pomieszczenia.

- Za szafą jest gruby zeszyt. Mógłbyś go dostać? – rodziciel tylko kiwnął głową i zabrał się do przesuwania szafy. Po chwili już trzymałam w rękach czerwony notes, przepasany szeroką, czarną, aksamitną wstążką. – Dziękuję – powiedziałam do ojca.

- Nie ma, za co skarbie – powiedział, pocałował mnie w czoło i wyszedł. Przez kilka minut wpatrywałam się w drzwi, a następnie rozwiązałam wstęgę, która mi przeszkadzała oraz otworzyłam zeszyt na pierwszej stronie.

„Prywatny pamiętnik. Każdy, kto go przeczyta musi umrzeć.”

Zaśmiałam się cicho po przeczytaniu tych słów. Napisałam je mając zaledwie trzynaście lat. Przewróciłam kartkę i zaczęłam czytać mój pierwszy wpis. Z każdym zdaniem uświadamiając sobie jak bardzo się zmieniłam oraz jak wiele rzeczy, o których warto pamiętać zdarzyło się w moim życiu, a ja o nich zapomniałam. Niegdyś zwyczajne, dziś pozostają jedynie odległym marzeniem.